GEÇİCİLİĞİN İÇİNDEKİ GERÇEK AMAÇ... > Gündelik işlerin arasında nasıl da geçivermişti zaman… Yorgun yüzündeki çizgiler, ellerindeki nasır ve gözlerindeki hüzün zamanın görünen izleriydi. Peki ya görünmeyenler? Görünmeden geçen dakikalar, saatler, yıllar… Yani ömrün… Yani en büyük sermayen… Sana çok iyi değerlendir diye verilmiş ve hiç değerlendiremediğin o servet... Nasıl da geçivermişti değil mi? Acıyla bakar albümdeki soluk ve eski resimlerine insan. Ahh nasıl da geçivermişti gençlik, hem de hiç geçmeyecek zannederken… O yıllar neredeydi şimdi? Yürek yakan o şen kahkahaların, çapkın bakışların neredeydi? Hani çok güzeldin ya… Ya da çok yakışıklı… Hiç gitmeyecek gibi geliyordu ya güzellik, hani hiç değişmeyecek gibi… Ama değişmişti işte hem de çok… Her fotoğraf ve hatta vücudundaki her zerre bunu anlatıyordu. Görüyordun zamanın ve geçiciliğin sendeki izlerini, her ne kadar kabul etmesen de. Gelip geçivermişti ömür, bir bakışlık göz açıp kapama ya da tek nefeslik bi
