Deneyimsel Tasarım Öğretisi Makaleler

Bir ateş çemberinin içinden geçer bazen insan. Çok acır canı.  Derisi kavrulur sanki. Bazen bilir, içten içe bir şeylerin hiç de yolunda gitmediğini! Ama “Mecburum” der. “Mecburum, yoluma böyle devam etmeye…” “Böyle gelmiş böyle gider…" Bir düşün şimdi! İçinde bulunduğun bu mecburi durum kendiliğinden mi oldu? Durup dururken yani… Gerçekten mi?  Maalesef böyle durumlarda hiç pay çıkarmaz insan kendine ama gerçek tam da oradagizlidir. Neyi kazanmak için neyi kaybetti insan? Kim bilebilir bunun cevabını, problemi yaşayanın kendisinden başka?  Haklısın şimdi!  Evet, artık gerçekten mecbursun uyuyabilmek için uyuşmaya… Mecbursun, o adam tarafından aldatıldığın halde artık ona katlanmaya… Çocuğun sana zulmettiği halde ona boyun eğmeye… Bu onursuz yaşama devam etmeye… Tavizlerin üzerine, yine yeniden taviz vermeye mecbursun… Bunlar sonuçlardı ve artık mecbursun bunlara katlanmaya… Neden mi? Çünkü teslim etmiştin kendini sahte ilahlarına! Çünkü feda etmiştin

İnsan! Ayakları yere değip, başı yukarıda olduğu için dünyayı 360 derece görebilen insan! Her yere dönebildiği, bakıp görebildiği için kendini özgür sanan insan! Bedeniyle istediği her hareketi yapabildiği için zihniyle de her şeyi yapabildiğini sanan insan! Oysa bir baksa iç dünyasına! Elde ettiklerine ve edemediklerine… Sevdiklerine ve sevmediklerine… Umurunda olan ve olmayan şeylere… Olmasa da olur ve olmazsa olmaz dediklerine... Ya da “asla onsuz olmaz!” dediklerine… Seçeneklerinin neler olduğuna bir bakabilse… Nelerden vazgeçebileceğine ve vazgeçemeyeceğine… Ve farkında olmadan kendine taktığı kelepçelerine… Bir kanadı kendi kolunda, diğeri vazgeçemediği her neyse ona kilitlenmiş bir kelepçe. Anahtarıysa kayıp. Peki neydi o kelepçe, nereye bağlıydı? “İşi” miydi? Çok sevdiği, yıllarını verdiği, hayatını devam ettirmek için bir araçken artık hayat amacı olan, hatta hayattaki tek amacı olan işi... Başarmak güzeldi. Peki sadece iş hayatında başarılı